به گزارش افق امروز
در روزهایی که فشارهای اقتصادی، انباشت کار، مطالبات معوق و خستگی روانی در میان مردم و همکاران سایه افکنده، امید تنها یک واژه‌ی زیبا نیست؛ نیروی حیاتی نظام سلامت است. امید یعنی باور به اینکه تلاش ما اثر دارد؛ و هر لبخند، هر نگاه مهربان، هر تصمیم عادلانه می‌تواند چرخه‌ی زندگی را دوباره به حرکت درآورد.
استاد دانشگاه می‌تواند در کلاس درس، به‌جای تمرکز بر نقاط تاریک جامعه و دشواری‌های اجرایی، بر فرصت‌های رشد و نقش سازنده‌ی دانشجویان تأکید کند. اگر هم ناچار است از کمبودها سخن بگوید، بگوید: «شما در روشن‌تر کردن این نقاط چه نقشی دارید؟»
بهورز و کارشناس مراقب سلامت در پایگاه سلامت، وقتی با مادران یا خانواده‌ها سخن می‌گوید، می‌تواند با گفتار آرام و چهره‌ای امیدوار، نور امید را در دل خانواده‌ها زنده کند. حتی لبخند ساده‌اش می‌تواند در فضای روستا، درمان را آغاز کند.
پزشک در مواجهه با بیمار، گاه تنها با نگاهی صمیمی و دلگرم‌کننده، امید را پیش از هر دارویی به بیمار منتقل می‌کند. پژوهش‌ها نشان داده‌اند که رابطه‌ی مبتنی بر امید و اعتماد میان پزشک و بیمار، به‌طور مستقیم بر روند درمان اثرگذار است.
پرستار نیز در کنار مراقبت‌های جسمی، می‌تواند با برخورد مهربان و رفتار انسانی، اضطراب بیمار را کاهش دهد. محیط کاری که در آن لبخند، احترام و همدلی جریان دارد در درازمدت به شادمانی واقعی و کاهش فرسودگی شغلی منجر می‌شود.
نیروهای آموزشی می‌توانند در برنامه‌های مهارت‌های زندگی، آموزش مهارت شاد زیستن، تاب‌آوری و امید به آینده را تقویت کنند. امید باید جزئی از سرفصل آموزش‌های سلامت باشد، نه فقط توصیه‌ای اخلاقی.
اعضای هیئت علمی و پژوهشگران نیز مسئولیت دارند که با طراحی مداخلات و پژوهش‌های هدفمند، مسیر علمی ارتقای امید و سلامت روان در محیط‌های کاری را هموار کنند؛ مطالعاتی در زمینه‌ی پیشگیری از فرسودگی شغلی، افزایش امید در زندگی، بهبود بهداشت روان محیط کار و سنجش اثربخشی مداخلات امیدآفرین می‌تواند سرمایه‌ای ماندگار برای نظام سلامت کشور باشد.
مدیران ارشد و میانی نیز نقش تعیین‌کننده‌ای در زنده نگه داشتن امید دارند. آنان باید در ملاقات‌های عمومی با ارباب‌رجوع و مردم، با رفتار پسندیده، گشاده‌رویی و حسن خُلق الگوی احترام و آرامش باشند. هر جا که امکان قانونی و اجرایی وجود دارد، در رفع مشکلات مردم و همکاران بکوشند و با نگاه همدلانه، فاصله‌ها را کوتاه کنند.
از سوی دیگر، نشستن پای حرف پرسنل—نه برای رفع تکلیف، بلکه با گوشِ دل—می‌تواند نخستین و مؤثرترین گام در احیای امید در محیط کار باشد. گاهی همین شنیدنِ صادقانه، آغاز حل بسیاری از مشکلات است.
نیروهای پشتیبانی و خدمات نیز با رفتار محترمانه و حس تعلق به محیط کار، سهم مهمی در امیدآفرینی دارد؛ لبخند او، آغاز روزی بهتر برای دیگران است.
امید یک شعار نیست؛ رفتاری سازمانی و مسئولیت جمعی است که از رأس تا قاعده جریان می‌یابد.
اینجانب و هیئت‌رئیسه نیز با تمام توان در مسیر رفع چالش‌ها، پرداخت معوقات، ارتقای معیشت همکاران و بهبود محیط کاری گام برمی‌دارند. یقین داریم هیچ‌یک از مشکلات پرسنلی نادیده گرفته نخواهد شد.
امید یعنی هر روز تصمیم بگیریم به‌جای دیدن تاریکی‌ها، چراغی روشن کنیم.
یعنی در گفتار و رفتار، دل همکار و مردم را گرم کنیم.
با همین گام‌های کوچک، دانشگاه و نظام سلامت از نو جان می‌گیرد.