به گزارش افق امروز; مهران غفوریان که کارگردانی مجموعه های تلویزیونی چون «زیر آسمان شهر»، «این چند نفر» و «همسایه ها» را در کارنامه دارد، قصد دارد اولین فیلم سینمایی خود را در مقام کارگردان بسازد.
او با انتشار عکسی از خود در کنار برخی اعضای شورای پروانه ساخت همچون رسول صدرعاملی، حبیب ایل بیگی، محمدرضا عرب و روح الله سهرابی، در صفحه شخصی اش در فضای مجازی نوشت: «ممنونم از شورای محترم. مجوز ساخت فیلم اولم رو گرفتم»
از آنجایی که مهران غفوریان را باوجود ایفای برخی نقش جدی، بیشتر به عنوان کمدین می شناسیم و او هم در کارگردانی آثار تلویزیونی اش در این زمینه فعالیت کرده، احتمالا نخستین کارگردانی غفوریان در سینما هم یک فیلم کمدی باشد.
با این حال آن عقبه کمدی و موفق در ساخت آثار پرمخاطب تلویزیونی به ویژه «زیر آسمان شهر» لزوما منجر به توقع حرکت در همین مسیر در سینما نمی شود. اگرچه انتظار مرسوم همین است اما کمدینهای تلویزیون و سینمای ایران نشان دادند وقتی برای کارگردانی پشت دوربین قرار می گیرند، تلاش دارند بخش دیگری از استعدادهای داشته یا نداشته خود را عیان کنند. نتیجه اینکه در این مسیر کم و بیش خارق عادت گاهی این کوشش برای راه زبانی تازه خوب از آب درمی آید گاهی هم نه. به شکل عجیبی بیشتر بازیگرانی که بیشتر به عنوان کمدین شناخته می شوند و یا عقبه بازی و کارگردانی کمدی در تلویزیون دارند، کمتر دوست داشته اند همان مسیر را در سینما دنبال کنند یا اگر هم کمدی ساخته اند، سعی کرده اند جنس دیگری از کمدی را ارائه کنند.
مهران مدیری: مدیری به عنوان مهمترین چهره کمدی تلویزیون در سالهای اخیر آثار درخشانی را روانه آنتن کرد، از سالهای دور و «پرواز ۵۷» و «ساعت خوش» تا «پاورچین» و «شبهای برره» و «مرد هزارچهره». او در کارگردانی شبکه نمایش خانگی هم سریال محبوب و موفق و هرچند بدون پایان «قهوه تلخ» را ساخت اما ترجیح داد برای نخستین فیلم سینمایی اش، سراغ ساخت یک کمدی متفاوت به نام «ساعت ۵ عصر» برود که به مذاق دوستدارانش خوش نیامد. «ساعت ۶ صبح» دومین کارگردانی مدیری در سینما هم اساسا در فضایی جدی روایت می شود و کمدی نیست. با این اوضاع و احوال مدیری توقع مخاطبان را در کارگردانی اش در سینما برآورده نکرده و طرفدارانش مشتاقانه منتظر درخشش او در این زمینه هستند.
رضا عطاران: عطاران که با بازی در «پرواز ۵۷» و «ساعت خوش» به کارگردانی مهران مدیری به چهره ای محبوب تبدیل شد، بتدریج مسیر خود را در کارگردانی پیدا کرد و جنسی از کمدی ارائه داد که نقطه مقابل آثار مدیری بود. توجه او به جزییات و زندگی خانواده های فرودست، عطاران را محبوب این قشر پرتعداد از مخاطبان کرد. سریالهای «ترش و شیرین» و «بزنگاه» باوجود بازپخش فراوان هنوز هم کلی طرفدار دارند و خنده می گیرند. اما عطاران هم چون مدیری در کارگردانی سینما نتوانست توقعات دوستدارانش را برآورده کند. ترجیح عطاران هم ارائه چهره ای متفاوت از خودش در قامت کارگردان سینما بود. «خوابم می آد» به عنوان اولین کارگردانی عطاران در سینما باوجود برخی لحظات بامزه و بازیهای خوب به حوالی موفقیت آثار تلویزیونی اش هم نزدیک نمی شود. «رد کارپت» هم تا حدودی خوشایند مخاطبان خاص تر و اهل سینما بود و «دراکولا» هم چنگی به دل نزد.
سعید آقاخانی: آقاخانی هم که نامش با آیتم «سعید و خان دایی» سر زبانها افتاد، بعدها در کارگردانی تلویزیون هم عملکرد موفقی داشت و به ویژه با «نون خ» استفاده مناسب و دلپذیری از اقلیم و فرهنگ مناطق غربی ایران کرد. اما او هم به وقت ساخت فیلم اولش در سینما یعنی «لامپ ۱۰۰» تصمیم گرفت به جای نگاه شوخ و شنگ تلویزیونی اش، نگاه تلخی داشته باشد و درباره اعتیاد به مواد مخدر فیلم بسازد.
محسن تنابنده: اگرچه تنابنده فقط به عنوان کمدین شناخته نمی شود اما همان شمایل جذاب نقی معمولی در سریال «پایتخت» به قدری درست اجرا شده که سایه اش روی دیگر نقشهای تنابنده سنگینی و وجه کمدی این بازیگر را تقویت می کند. با این حال تنابنده هم وقتی روی صندلی کارگردانی سینما می نشیند انگار ترجیح می دهد بیشتر موردپسند منتقدان باشد نه آن خیل تماشاگران شیفته نقی معمولی و کارهای کمدی دیگرش به عنوان بازیگر. «گینس» که خود تنابنده و عطاران در آن بازی می کنند، کمدی متفاوتی است که انتظارات را برآورده نمی کند. «قسم» دومین ساخته سینمایی تنابنده هم که ربطی به کمدی ندارد و تلخ و جدی است.
مهران احمدی: مهران احمدی از جمله بازیگران توانمندی است که در ژانرهای مختلف کار کرده اما از آنجایی که در نقشهای کمدی هم سابقه قابل اعتنایی دارد و به ویژه با بازی در نقش «بهبود» سریال «پایتخت» درخشید، در مصادره ای موضوعی او را هم یک کمدین درنظر می گیریم. احمدی در دو فیلمی که اینجا ساخته، در مسیر کمدی حرکت کرده؛ فیلم اولش «مصادره» بود و فیلم دومش «سگ بند». البته او در کارهای کمدی تلویزیونی اش توقعی همچون مدیری و عطاران ایجاد نکرده که بخواهیم از مقایسه آثار سینمایی و تلویزیونی اش نتیجه ای بگیریم اما باوجود خنده دار بودن برخی لحظات، هر دو فیلم با کمدی جذاب و سرپا فاصله دارند. اما نکته امیدوارکننده اینکه احمدی برخلاف برخی کمدینهای دیگر قصد نداشته چیز غریبی ارائه کند و ترجیح داده در مسیر مرسوم کمدی حرکت کند.
رامبد جوان: رامبد جوان از جمله کمدینهایی است که در سینما هم کم و بیش شبیه کارنامه تلویزیونی اش عمل کرده. همچنین سعی کرده آن رویکرد بازیگوشانه کمدی آثار تلویزیونی اش را با مدیوم سینما پیوند بزند. فیلم اولش به عنوان کارگردان «اسپاگتی در هشت دقیقه» باوجود حرکت در کمدی، تلاش موفقی نبود اما با «ورود آقایان ممنوع» یکی از بهترین کمدی های سینمای ایران را ساخت. کمدی های دیگر سینمایی اش مثل «پسر آدم دختر حوا» و «قانون مورفی» هم نکته های قابل اشاره ای داشتند و با دو جنس کمدی متفاوت عرضه می شدند. اگر از انحراف در مسیری چون «نگار» بگذریم که جسارت جوان را در آزمودن فضایی تازه نشان داد، کمدی در راه «زودپز» می تواند موفقیت دوباره او را در کارگردانی کمدی سینمایی رقم بزند، آن هم با زوج بازیگری محسن تنابنده و نوید محمدزاده.
سروش صحت: سروش صحت هم از جمله چهره هایی است که راه و استایلش را در کارگردانی پیدا کرده و جنس کارهای تلویزیونی و سینمایی اش، با هم همخوانی دارد. هرچند دو ساخته سینمایی صحت تا اینجا یعنی «جهان با من برقص» و «صبحانه با زرافه ها» نسبت به کارهای تلویزیونی این چهره فاز روشنفکرانه تر و هنری تری داشته است.
جواد عزتی: عزتی هم که توانایی بازی در نقشهای کمیک و جدی دارد و در هر دو فضا درخشیده، در نخستین ساخته سینمایی اش کار موفقی ارائه داده است. هرچند ممکن است عده ای مخالف فیلم «تمساح خونی» باشند اما همینکه عزتی به عنوان یک کمدین موفق ترجیح داده نخستین گامش در کارگردانی سینما را با یک کمدی بردارد، جای تحسین دارد. نکته مهم دیگر اینکه او برای این قدم اول، یک کمدی ساده و آپارتمانی را روایت نکرد بلکه یک کمدی خوش ریتم و پر از اکشن و ماجراجویی را برگزید.
بهرام افشاری: هنوز نخستین ساخته سینمایی بهرام افشاری اکران نشده اما از عکسها و ظواهر چنین برمی آید که «هفتاد سی» با بازی خودش و هوتن شکیبا یک کمدی جذاب و تماشاگرپسند باشد. دراینصورت افشاری هم مطابق توقعات مخاطبان از خود پیش رفته است و باید منتظر کمدی خنده داری از ستاره «فسیل» باشیم.
درمجموع اگر کمدینها در کارگردانی هم مطابق انتظارات و عقبه درخشان دوران بازیگری یا کارنامه موفق کارگردانی تلویزیونی خود پیش بروند، می توانند همراهی و نظر مثبت مخاطبان را در سینما هم با خود داشته باشند و به فهرست کمدی های موفق سینمای ایران بیفزایند و به ویژه با تجارب خوب در زمینه کمدی، این عرصه را از وجود شبه کمدی ها و لوده بازی ها پاک کنند.