به گزارش افق امروز جوزپه آرچیمبولدو نقاش قرن ۱۶ میلادی بود که سبک ویژه‌ای را در ترکیب خلاقانه گیاهان، حیوانات و میوه‌ها به صورت انسان را بنیان گذاشت که به نوعی با مکتب منیرسیم و تکلف‌گرایی پیوند داشت و هم از اولین نمونه‌های سورئال پیش از پیدایش این سبک هنری محسوب می‌شود.
نقاشی بهار از مجموعه فصل‌های او در سال ۱۵۶۳ میلادی کشیده شده و بهار را به عنوان فصل شکوفایی و تولد دوباره طبیعت تصویر می‌کند.
در این اثر گلهای رنگارنگ (مانند رز، لاله، گل مینا)، برگ‌های سبز و گیاهان تازه، چهرهای انسانی را خلق کرده که از نیمرخ دیده می‌شود. بینی از یک گل سفید، گونه‌ها از گلهای صورتی و موها از برگ‌ها و شاخه‌های جوان تشکیل شده است. گل سوسن سفید به عنوان پر کلاه و زنبقی روی سینه به شکل مدال افتخار برای بهاری که لبخند می‌زند اعتدال و شکوه این فصل را ترسیم کرده است. به این ترتیب این اثر را می‌توان تمثیلی از هماهنگی بین انسان و طبیعت تفسیر کرد.
آرچیمبولدو در این اثر، مرز بین واقعیت و خیال را می‌شکند و با نگاهی طنزآمیز و هوشمندانه، طبیعت را به چهرهای انسانی تبدیل می‌کند. این نقاشی علاوه بر نمایش مهارت نقاش در جزئینگری، نگاه پیشروی هنرمند به هنر را نشان می‌دهد که قرن‌ها بعد الهام‌بخش سورئالیستها و هنرمندان مدرن می‌شود.
این اثر که امروز در موزه لوور نگهداری می‌شود به همراه نقاشی سه فصل دیگر به سفارش امپراتور ماکسیمیلیان دوم هاپسبورگ کشیده و به فیلیپ دوم پادشاه اسپانیا اهدا شد. به این ترتیب می‌توان این اثر را ستایش رونق علوم طبیعی در دوره رنسانس دانست.
اثر یادشده با تکنیک رنگ و روغن روی بوم نمونه‌ای از خلاقیت بی حد و مرز نقاشی است که هنر و علم گیاه‌شناسی را به هم آمیخته است تا چهرهای از بهار را ترسیم کند.