به گزارش افق امروز; با مرور و بررسی فیلمهای اکران شده در یک سال اخیر، سه فیلم «مست عشق»، «بی بدن» و «چرا گریه نمی کنی؟» تا اینجا تنها دارایی سینمای ایران برای معرفی فیلم به رقابت اسکار هستند.
طبق پیش شرط اسکار، فقط فیلمهایی می توانند در بخش اسکار بهترین فیلم بین الملل (غیرانگلیسی زبان) شرکت کنند و وارد رقابت شوند که در بازه زمانی ۱۱ آبان سال ۱۴۰۲ تا ۹ مهر سال ۱۴۰۳ در کشور مبداء بطور عمومی اکران شده باشند. درمیان آثاری که در این مدت در سینمای ایران اکران شده اند، فیلمهای مست عشق ساخته حسن فتحی، بی بدن ساخته مرتضی علیزاده و چرا گریه نمی کنی؟ ساخته علیرضا معتمدی سروشکل بهتری برای رقابت با یکدیگر و معرفی به اسکار به عنوان نماینده سینمای ایران دارند.
با فاصله ای نسبت به این آثار، فیلمهایی چون در آغوش درخت، یادگار جنوب و پرویز خان هم هستند که می توانند دست کم جزو گزینه های بررسی کمیته معرفی فیلم به اسکار باشند که هرساله در بنیاد سینمایی فارابی و با حضور ترکیبی از سینماگران تشکیل می شود.
درباره همان سه گزینه اصلح تر هم اما و اگرهای جدی برای ارسال وجود دارد. چون یکی از متر و معیارهای حضور موفق در رقابت سخت اسکار، نمایش فیلم در جشنواره های معتبر جهانی، کسب جایزه از این رویدادها و وجود یک پخش کننده قدرتمند خارجی برای عرضه مناسب فیلم در دنیاست. آنطور که از اوضاع و احوال برمی آید، هیچکدام از این سه فیلم، چنین موقعیتی ندارند. این درحالی است که در سالهای گذشته دست سینمای ایران در این زمینه کم و بیش پر بود و فارغ از کیفیت و شانس فیلم معرفی شده، دست کم این فاکتورها سرفصل مشترک چند فیلم پیشنهادی بود.
اگرچه در میان این سه فیلم، چرا گریه نمی کنی؟ فضای خاص و روایت جالبی دارد و می تواند در صورت معرفی به اسکار، دریچه تازه ای از سینمای ایران به جهان باز کند و داستان نمکینش از سلوک و عرفان و خودشناسی شرقی و ایرانی برای غرب جالب باشد اما به دلیل نبود همان متر و معیارهای لازم، شاید این معرفی اصلا به نتیجه و آن مواجهه نهایی نرسد.
بی بدن هم باوجود خوشایند برخی مخاطبان و روایت ملتهبش بر اثر یک ماجرای جنایی واقعی، همین کم و کسری را دارد. به ویژه اینکه مخاطب و سینماگر خارجی به عنوان اعضای آکادمی برای انتخاب و داوری، آثار جذابتری در این زمینه در سینمای جهان سراغ دارند و به احتمال فراوان حتی درصورت معرفی بی بدن به اسکار از سوی ایران، ضریب چندانی به این اثر ندهند.
دراین میان مست عشق با روایت زندگی مولانا و شمس تبریزی شاید بهترین گزینه برای معرفی به اسکار باشد. البته این فیلم به لحاظ ساخت و روایت ضعفهای مشهودی دارد و از متر و معیار اشاره شده درباره پخش کننده قدرتمند جهانی و حضور موفق در جشنواره های جهانی هم بی بهره است اما صرفا به دلیل اینکه فیلم فتحی روایتگر دو شخصیت برجسته ادبی و عرفانی ایران است، می توان از فرصت حضور در اسکار برای جلب توجهات جهانی در این خصوص استفاده کرد. به ویژه اینکه در همه این سالها تلاشی برای مصادره این چهره ها از سوی برخی همسایه ها وجود داشته است. همچنین این اقدام می تواند عرض اندامی- البته نه چندان باکیفیت- به غربی ها و هالیوود باشد که قصد داشتند زمانی شمس و مولانا را با رابرت داونی جونیور و لئوناردو دی کاپریو بسازند.
معرفی مست عشق در این برهوت فیلم مناسب رویداد اسکار، دست کم از این نظر می تواند تصمیمی ایرانی و فرهنگی باشد، وگرنه باخت این فیلم در رقابت مشهور و جهانی پیش رو، بسیار قابل تصور است، نظیر همه ناکامی های این چند سال اخیر نمایندگان ایران در اسکار.
ایران بعد از اسکار اصغر فرهادی در اسکار ۲۰۱۶ دیگر موفقیتی در این رویداد کسب نکرد و هیچ کدام از فیلمهای معرفی شده به فهرست نهایی اسکار راه پیدا نکردند.
