به گزارش افق امروز
حسین‌بن‌علی(ع)، نه‌تنها نماد مظلومیت، که الگویی زنده و جاری از شجاعت، ایثار و تصمیم آگاهانه در برابر انحراف است. قیام او، یک شورش احساسی یا واکنشی لحظه‌ای نبود؛ حرکتی بود حساب‌شده، برای حفظ حقیقت، کرامت انسان و زنده نگه‌داشتن گوهر آزادی.
او می‌دانست چه بهایی در پیش است، اما سکوت در برابر تحریف دین را گناهی بزرگ‌تر می‌دید. این شجاعتِ برخاسته از ایمان و آگاهی، نخستین درسی است که باید از محرم بیاموزیم. در جهانی که سازش با ناراستی، شکل تازه‌ای از موفقیت تلقی می‌شود، حسین(ع) به ما آموخت گاهی ایستادن در اقلیت، بزرگ‌تر از پیروزی در اکثریت است.
و اما ایثار… حسین(ع) تنها نبود. کاروانی از عشق و وفا همراهش بود: از عباس وفادار تا علی‌اصغر شیرخواره؛ از زینب قهرمان تا اصحاب وفاداری که شب عاشورا برای ماندن در میدان، با یکدیگر رقابت کردند. این ایثار، نه فقط جان‌فشانی در میدان جنگ، که فدا کردن خواسته‌های شخصی برای آرمانی جمعی است.
شجاعت یعنی در برابر ظلم سکوت نکردن؛ ایثار یعنی در راه عدالت، از راحتی خود گذشتن.
در دنیای امروز که فردگرایی و منافع شخصی، ارزش‌های مسلط بسیاری از جوامع شده، محرم فرصتی است برای بازاندیشی. آیا ما شجاعتِ نه گفتن به نادرستی‌های پیرامون‌مان را داریم؟ آیا برای ساختن جامعه‌ای بهتر، حاضریم از بخشی از آسایش خود بگذریم؟ آیا می‌توانیم همچون اهل بیت(ع)، رنج را با آغوش باز، اما با هدفی والا بپذیریم؟
محرم تنها موسم عزاداری نیست؛ دانشگاهی است برای تمرین فهم عمیق، مسؤولیت‌پذیری اجتماعی، و تربیت انسان‌هایی که در تراز حسین(ع) بیندیشند و عمل کنند.
در این ماه، یاد می‌گیریم که گاهی، تنها بودن بهتر از همراهی با باطل است؛ که صداقت، سرمایه‌ای است جاودان‌تر از قدرت؛ و عشق، آن‌گاه که با آگاهی و هدف پیوند بخورد، می‌تواند تاریخ‌ساز شود.
ای کاش محرم را نه در قاب سیاه عزا، که در افق روشن آگاهی ببینیم. ای کاش شور را به شعور گره بزنیم، و اشک را با مسئولیت معنا کنیم. که اگر چنین شود، محرم تنها ماهی در سال نخواهد بود، بلکه نَفَسِ گرم و بیداربخش آن، در تمام لحظات زندگی جاری خواهد شد