به گزارش افق امروز; حمیدرضا شفیعی مکوند با تأکید بر اینکه میدان گازی پارس جنوبی به عنوان بزرگ‌ترین میدان گازی مشترک جهان شناخته می‌شود، اظهارکرد: تمامی میدان‌های نفتی و گازی پس از مدتی بهره‌برداری معمولاً با کاهش فشار و تولید مواجه می‌شوند.
وی افزود: برای جلوگیری از کاهش تولید در میدان‌های نفتی و گازی، از روش‌های مختلفی استفاده می‌شود. در مورد میدان گازی پارس جنوبی، مدیریت مهندسی شرکت نفت و گاز پارس پس از بررسی و تحقیقات، طرحی برای حفاری ۳۵ حلقه چاه درون‌میدانی در فازهای مختلف این میدان تدوین کرده است.
شفیعی مکوند تصریح کرد: با توجه به پیش‌بینی کاهش تولید گاز در سال‌های آینده، حفاری در نقاط مختلف با ظرفیت بالا می‌تواند از این کاهش جلوگیری کند. این پروژه شامل حفاری ۳۵ حلقه چاه در ۱۷ سکوی میدان پارس جنوبی است که به چهار شرکت ایرانی واگذار شده است.
وی توضیح داد: شرکت‌های پتروپارس، پتروایران، حفاری شمال، و گسترش انرژی پاسارگاد به ترتیب مسئول حفاری ۸، ۹، ۹، و ۹ حلقه چاه هستند. پس از تکمیل حفاری و اتصال چاه‌ها به سکوها، تولید گاز آغاز خواهد شد.
شفیعی مکوند ارزش سرمایه‌گذاری این پروژه را یک میلیارد و ۲۰۰ میلیون دلار اعلام کرد و افزود: پتروایران از ۲۰ تیر، حفاری نخستین حلقه چاه را آغاز کرده است. همچنین، پتروپارس نیز با دکل حفاری «ول‌تارگت ۱»، عملیات حفاری را شروع کرده است.
وی اشاره کرد: دیگر شرکت‌ها نیز در ماه‌های آینده دکل‌های حفاری خود را در موقعیت‌های تعیین‌شده مستقر خواهند کرد. به منظور جلوگیری از تأخیر در حفاری، چهار دکل حفاری برای این پروژه انتخاب شده است.
شفیعی مکوند تأکید کرد: طرح حفاری ۳۵ حلقه چاه از جمله مهم‌ترین طرح‌های حفاری کشور است و با اجرای آن، انتظار می‌رود تولید گاز کشور روزانه به میزان بیش از ۳۶ میلیون مترمکعب افزایش یابد. همچنین، ممکن است با اجرای طرح فشارافزایی، نیاز به حفاری‌های بیشتر در این زمینه کاهش یابد.
وی افزود: حفاری چاه‌ها در فازهای مختلف میدان انجام خواهد شد و بر اساس برنامه، هر چاه باید ظرف یک ماه پس از اتمام حفاری به سکو متصل و تولید آغاز شود. پیمانکاران و نیروهای متخصص این پروژه کاملاً داخلی هستند و تنها برخی لوله‌های مغزی از خارج تأمین خواهند شد.
شفیعی مکوند همچنین بیان کرد: در صورت تأخیر در اجرای طرح فشارافزایی، ممکن است نیاز به حفاری چاه‌های جدید باشد، اما در حال حاضر برنامه‌ریزی‌ها به‌گونه‌ای است که حداکثر بهره‌برداری از منابع موجود صورت گیرد.